هوا که سردتر می شود، افزون بر سرماخوردگی و آنفلوآنزا، انواع بیماری ها هم نمود پیدا می کنند و دردهای مزمن عود بیشتری می یابند. استخوان ها بیشتر تیر می کشند، سینوس ها چرکی می شوند و حتی سردردهای میگرنی بیشتر به سراغ ما می آیند.
گرفتگی، ترشح و آبریزش بینی، انسداد راه تنفسی و خلط پشت حلق از جمله علائم ابتلا به سینوزیت است که نوع مزمن آن موجب ایجاد پولیپ بینی و مننژیت می شود.
رینوسینوزیت نام صحیح و علمی سینوزیت است. رینوسینوزیت به التهاب مخاط بینی و سینوس ها گفته می شود که عوامل عفونی، عفونت های باکتریایی، ویروسی و قارچی، عوامل آلرژیک، تروما، آسیب های مخاطی و آلودگی های محیطی از علل ابتلا به این بیماری هستند.

برای این بیماری دو دسته علائم اصلی و فرعی وجود دارد که گرفتگی بینی، انسداد راه تنفسی، ترشح و آبریزش بینی و خلط پشت حلق از جمله علائم اصلی هستند که در همه مبتلایان دیده می شود.

سردرد های خفیف و به اصطلاح سنگینی سر از جمله علائم فرعی این بیماری است که در همه افراد دیده نمی شود و افرادی که سردردهای شدیدی دارند نباید آن را به حساب رینوسینوزیت بگذارند.

ویروس ها، منشا اصلی

عفونت های ویروسی را از شایع ترین نوع رینوسینوزیت های عفونی می باشد. بیش از ۹۲ درصد رینوسینوزیت ها منشاء ویروسی دارند و بیشتر ویروس هایی مانند آنفلوآنزا و پاراآنفلوآنزا که از طریق هوا منتشر می شوند، عامل اصلی بروز رینوسینوزیت های فصلی هستند.

علائم رینوسینوزیت حاد بین ۴ تا ۱۲ و عفونت های مزمن بیش از ۱۲ هفته طول می کشد، با این حال علائم رینوسینوزیت حاد بعد از طی شدن دوره بیماری به جز در کسانی که دچار نقص سیستم ایمنی هستند، از بین می رود.

فصول سرد شایع ترین زمان ابتلا به عفونت های ویروسی می باشد. در فصول سرد، شرایط برای تکثیر ویروس ها مناسب تر بوده و احتمال ابتلا به عفونت های ویروسی و حاد بیشتر است.

ابهترین راه پیشگیری از ابتلا به رینوسینوزیت های عفونی و ویروسی عدم تماس با افرادی است که دچار سرماخوردگی هستند. همچنین کسانی که زمینه ابتلا به رینوسینوزیت دارند باید از سرد شدن مخاط بینی خود جلوگیری کنند.

سردردهای شبه میگرنی در فصل سرد شایع می باشند. سردرد هایی که از طریق تماس با هوای سرد ایجاد می شوند، از علائم رینوسینوزیت ها نبوده و از جمله سردردهای شبه میگرنی هستند. با این حال و با وجود شرایط مساعد در بدن، سرما در بروز و تشدید رینوسینوزیت های مزمن بسیار اثرگذار است.

در درمان رینوسینوزیت ها و عفونت های ویروسی استفاده از آنتی بیوتیک ها کاملا بی تاثیر بوده و فقط در درمان رینوسینوزیت های عفونی از این دارو استفاده می شود.

علاوه بر اینها در رینوسینوزیت هایی با منشاء آلرژیک پرهیز از ماده آلرژی زا و سپس استفاده از داروهای ضدآلرژیک و شستشوی بینی با سرم بهترین روش درمانی است و در نهایت روش درمانی رینوسینوزیت های قارچی، جراحی است.

ایجاد پلیپ در افرادی که دچار رینوسینوزیت مزمن هستند بسیار شایع است. علاوه بر این گسترش عفونت به بافت های چشم و مغز، آسیب غضروف های بینی و ایجاد مننژیت از دیگر عوارض شایع در رینوسینوزیت های مزمن است که بسیاری از آنها جبران ناپذیر است.